7 listopada 2020 r. Refleksje o objawieniach z Medziugorja

O OBJAWIENIACH Z MEDZIUGORJA NA TLE INNYCH UKAZYWAŃ MATKI BOŻEJ

1.    Tysiąc sto lat, po ogłoszeniu arcyważnego i pierwszego dogmatu Maryjnego na Soborze Efeskim w 431 roku, na którym Maryja została nazwana Theotokos, Świętą Bożą Rodzicielką, Matką Bożą, Pani ukazała się – jakby na tę pamiątkę tego wydarzenia – w Guadalupe. Zostawiła  światu Znak, Wizerunek „nie ręką ludzką uczyniony”, na tilmie pokornego i niedawno co nawróconego na chrześcijaństwo Juana Diego. Znak ten odkrywany jest przez niektórych jako ten z Apokalipsy św. Jana Apostoła:
„Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1). Jak pokazują badania obrazu, Maryja odbita na tilmie Juana Diego, jakby patrzyla z boku na zgromadzonych ludzi, wśród których był obecny najwyżej stojący w hierarchii przedstawiciel Kościoła na tereny nowo odkrytej przez Europejczyków Ameryki, w miejscu – jakby granicznym – dla obu Ameryk. Na płaszczu Maryi widoczna jest też konstelacja gwiazd z  dnia, w którym utworzył się Wizerunek na tilmie Juana Diego, z  miejsca tego zdarzenia. Istotnie wydarzenia, które miały miejsce w tym czasie w Europie nie napawały Kościoła optymizmem: zwolennicy Lutra w tymże 1531 roku ogłosili zwoje wyznanie wiary Confessio augustiana. Powstał  też w lutym 1531 roku Związek Szmalkandzki, a pięć milionów wiernych wystąpiło z Kościoła katolickiego. Rozpoczął się „krok po kroku” bardzo trudny czas dla Kościoła, oświetlany Słowem Księgi Apokalipsy św. Jana Apostoła. Trzy wydarzenia charakterystyczne dla objawień z Guadalupe to: czas objawień związanych z Uroczystością Niepokalanego Poczęcia i Adwentu Kościelnego, powiązanie objawień z najważniejszym Maryjnym dogmatem, oraz wyraźny ich związek z Apokaliptycznym Znakiem. Te okoliczności powiązane z objawieniami z Guadalupe pokazały, że objawienia te zrozumiemy w kontekście wydarzeń zbawczych od momentu Niepokalanego Poczęcia Maryi, poprzez Tajemnicę Wcielenia i Odkupienia aż do ponownego przyjścia Jezusa Chrystusa. Na płaszczu Maryi –utrwalonym na tilmie Juana Diego – widoczny jest dla wszystkich obraz nieba, z poranka 1531 roku. Maryja jakby chciała pokazać, że otula swoim płaszczem nie tylko Indianina, ale także całą ludzkość żyjącą w tym bardzo trudnym okresie końca czasów. Nie przypadkiem, w Medziugorju, w swoim orędziu Gospa powiedziała:

25 grudnia 1992, Boże Narodzeni „Drogie  dzieci!  Dziś chcę  was wszystkich  was  okryć  swoim  płaszczem  i  ochronić przed  wszelkimi napaściami szatańskimi (25 grudnia 1992 roku) . A myśl tę Pani będzie powtarzała (a wyrażała to wcześniej 11 lipca 1985 roku 25 lutego 1987 roku, 25 października 1987 roku, 25 kwietnia 1988 roku, 25 marca 1990 roku) np:

„... Jestem z wami i biorę was wszystkich pod mój płaszcz” (25.03.1993 roku)

„... Będę się radować wraz z wami i ochraniać was będę moim macierzyńskim płaszczem (tuż przed śmiercią św. Jana Pawła II, 25 marca 2005 roku)
 
Objawienia z Medziugorje, ostatnie objawienia na świecie, również rozpoczynają się w rocznicę –tym razem 1550– ogłoszenia pierwszego dogmatu Maryjnego na świecie. Początek ukazywań Medziugorskich  ma miejsce dokładnie, czy też blisko dnia ogłoszenia tego dogmatu na Soborze w Efezie w 431 roku. Dość nietypowo, jak na objawienia Maryjne, objawienia z Medziugorja rozpoczynają się w czerwcu. Jest to miesiąc szczególnej czci Najświętszego Serca Pana Jezusa, ściśle powiązanego z kultem Najświętszego Sakramentu. Tak jak Matka Boża z Guadalupe, rozpoczynając bardzo trudny czas dla Kościoła, nawiązuje do początku Dzieła Zbawczego dokonanego w Jezusie Chrystusie – tu trzeba się cofnąć do Niepokalanego Poczęcia Świętej Dziewicy. W Medziugorju, Maryja u kresu  „wieku wzmożonego działania szatana” odkrywa szczyt  działań duchowych do których jesteśmy wezwani, do kultu Najświętszego Sakramentu ukazanego w świetle poświęcenia się Najświętszemu Serca Pana Jezusa. Jak zauważamy, Maryja rysuje  przed nami całą naszą drogę, prowadzącą do „portu zbawienia”, przez Niepokalane Serce Maryi do Najświętszego Serca Pana Jezusa i tu jeszcze włączone jest Przeczyste Serce św. Józefa.

2.    W Guadalupe – u początku nowego czasu w dziejach Kościoła –Matka Boża ukazała się tylko jednemu widzącemu i to Indianinowi (w tych czasach wielu Europejczyków odbierało Indianom godność bycia człowiekiem), był on dopiero kilka lat po Chrzcie Świętym (prawdopodobnie w 1524 roku), a więc wzrastał on dopiero „krok po kroku” w wierze katolickiej. Biskup Zumárraga, po wstępnym okresie powątpiewań, zobaczywszy cudowny Znak na tilmie Juana i świeże kwiaty, uwierzył w te objawienia. Już po dwóch tygodniach, 26 grudnia 1531 roku, przeniesiono Cudowny Wizerunek w triumfalnej procesji, z prywatnej kaplicy biskupa do małego sanktuarium na Tepeyac. Świadczy to o żywej wierze biskupa Zumárragi i jego otwartym sercu na sprawy Boże. W Medziugorju jest sześcioro (a nawet ośmioro) widzących – wiarygodność świadectwa objawień przez to wzrasta, pojawiają się rozliczne towarzyszące znaki, widoczne dla wszystkich (choć Wielkiego Znaku jeszcze nie ma), a mimo to straszny opór, zmienność w poglądach i niewiara duchowieństwa (w tym biskupa miejsca) pokazują na podstawowy problem współczesności: brak żywej wiary, natomiast charakterystyczne dla dzisiejszego świata jest to, że człowiek ufa samemu sobie, światu, ludzkim ideologiom. Trzeba tu dodać, że Cudowny Wizerunek z Guadalupe też nie był przyjęty z wiarą przez niektórych duchowych, ale mimo to,  siła przebicia tych niewierzących nie przeszkodziła (jedynie osłabiła) ostatecznie  działalności Maryi i uznania autentyczności objawień z Guadalupe przez Kościół.

3.    Maryja, dzięki objawieniom, wprowadziła Juana Diego na nową drogę – poświęcenia siebie Świętej Dziewicy – o której to drodze będzie później pisał, w  sposób poruszający wielu, św. Ludwik Maria Grignion de Montfort. Juan Diego dał dobre świadectwo życia chrześcijańskiego do końca swojego ziemskiego życia, a nie tylko w czasie objawień.
Szóstego maja 1990 roku papież Jan Paweł II beatyfikował Juana Diego  podczas uroczystej Mszy Świętej w bazylice Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe w Meksyku. Podczas kolejnej podróży do Meksyku, papież ogłosił go świętym. Kanonizacja Juana Diego miała miejsce 31 lipca 2002 w Guadalupe.
Juan Diego Cuauhtlatoatzin    ukazał więc chrześcijaństwu drogę pewną, prowadzącą do zbawienia, przez Maryję, z Maryją i w Maryi. Objawienia z Medziugorja również wskazują nam Maryjną drogę  dojścia do Chrystusa, do nieba przez poświęcenie się Matce Boga. Jak napisał św. Ludwik Maria Grignion de Montfort: „Maryja jest środkiem pewnym, drogą prostą i niepokalaną, by dojść do Chrystusa i znaleźć Go niezawodnie, dlatego dusze, które mają szczególną zabłysnąć świętością, muszą znaleźć Jezusa przez Maryję”
Nie wiemy, czy widzący z Medziugorja – choć obdarowani tak wieloma łaskami – zrealizują dobrze zamysł Boga wobec nich, ale ufamy, że skoro idą drogą Maryjnego zawierzenia Bóg doprowadzi ich przez Maryję szczęśliwie do „portu zbawienia”.

4.     „Potem wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta obleczona w słońce, i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1).
Zastanawiające jest dla wielu, dlaczego na Tilmie Juana Diego zabrakło jednego elementu: wieńca (korony) z gwiazd dwunastu? W Medziugorju, w przeciwieństwie do innych objawień współczesnych (jeśli w któryś objawieniach Maryja miała koronę z gwiazd dwunastu, to nie było to wyeksponowane w opisach) Matka Boża była przedstawiana przez widzących – i to z wyraźnym zwróceniem uwagi - na to, że ma wokół głowy koronę z gwiazd dwunastu.
Wielu i na rozmaite sposoby wypytywało świadków objawień o wygląd Matki Bożej i ogólnie o to, co się dzieje w parafii Medziugorje. Najlepiej udało się to zrobić ojcu Janko Bubalo - pisarzowi, należącemu do franciszkańskiej prowincji w Hercegowinie. Interesował się on objawieniami medziugorskimi od samego początku. Latami przyjeżdżał do Medziugorja spowiadać i w ten sposób gromadził spostrzeżenia o medziugorskim fenomenie duchowym. Rezultatem tej pracy jest książka "Tysiąc spotkań z Matką Bożą"(1985), która była wielokrotnie nagrodzona i osiągnęła światowy sukces. O swoich przeżyciach mówi w książce świadek objawień, Vicka. Poza nią ojciec Janko rozmawiał i z innymi świadkami. Ostatecznie opublikował tylko rozmowę z Vicką, ponieważ ocenił, że jej odpowiedzi były najobszerniejsze. Odpowiedzi pozostałych nie różniły się niczym istotnym od jej opisu. O wyglądzie Matki Bożej rozmawiał wielokrotnie ze wszystkimi świadkami objawień i jak oświadczył, nie opublikował niczego, na co oni nie wyraziliby zgody.

Czas mijał, mnożyły się próby odtworzenia postaci Matki Bożej. Wiele prób było niezgodnych z tym, o czym mówili świadkowie objawień. Aby to wszystko uporządkować, ojciec Janko, choć już w podeszłym wieku (urodzony w 1913 r.), przystąpił do drugiej próby. Wszystkim świadkom objawień wręczył ankietę z pytaniami o wygląd Matki Bożej. Większość świadków poddała się próbie ojca Janko (Ivan Dragićević, Vicka Ivanković, Marija Pavlović, Ivanka Ivanković i Mirjana Dragićević). Odpowiedzi na ankietę poświadczyli swymi podpisami w Humcu 23 lipca 1992r. Jakov Čolo (czyt. Czolo) z powodów obiektywnych nie brał udziału w ankiecie, ale potwierdził wypowiedzi pozostałych i stwierdził, że nie ma nic szczególnego do dodania.

A oto fragment tej ankiety (od 43 do 49 pytania) :

43. Czy Matka Boża ma w ogóle jakieś klejnoty?
Nie ma żadnych.

44. Na przykład na głowie lub wokół głowy?
Tak - ma na głowie koronę z gwiazd.

45. Czy zawsze ma gwiazdy wokół głowy?
Zawsze. (Vicka)

46. A kiedy pojawia się z Jezusem?
Również.

47. Ile jest gwiazd?
Jest ich dwanaście.

48. Jakiego są koloru?
Złote - złociste.

49. Czy są czymś wzajemnie połączone i czym?
Czymś są powiązane - jakby stały.

Jaki jest powód tego, że Matka Boża w Guadalupe nie ujawniła na tilmie Juana Diego korony z gwiazd dwunastu?
Można zauważyć, że bardzo wiele szczegółów z Cudownego Obrazu z Guadalupe jest odkrywanych dopiero współcześnie. Znaczy to, że przesłanie tego Wizerunku jest wciąż aktualne, a Obraz jakby żywy (temperatura obrazu, jakby żywego ciała, oczy Maryi jak żyjącego człowieka, tętno wyczuwalne) Ten brak korony z gwiazd dwunastu sugeruje jednak komplementarność, swoiste dopełnienie się dwóch objawień: z początku czasu – który staje się zrozumiały świetle Apokalipsy św. Jana Apostoła i Ewangelisty –a są to objawienia z Guadalupe; oraz objawień końca tego okresu, osiągającego apogeum  apokaliptycznych zdarzeń –a są to ukazywania z Medziugorja. Cdn.